Als de reis stagneert

IMG_0527

Succes gaat met vallen en opstaan, dat weten we allemaal. Maar het is verdomd klote als je constant met je snufferd in de modder ligt, terwijl je nog geen echt succes hebt geproefd.

Liggend met mn neus in de drek vraag ik me af wat voor zin het heeft om op te staan. Moet ik weer opkrabbelen en doorbuffelen? Waarvoor? Ik kan geen reden verzinnen. En wat doe je als je het even niet meer ziet zitten en niet weet waar de reis naar toe zal gaan? Ik weet niet wat u doet, maar ik blijf gewoon stokstijf zitten waar ik zit. (U weet nog wel: op die dikke toges van me). Ik kijk om me heen en zie…

Voor me zie ik alleen mist. Ik weet echt niet waar de reis naar toe zal gaan. Het rookgordijn is zo dicht dat ik de eerstvolgende halte niet eens kan zien. Soms heeft het geen zin om vooruit te kijken, vooral als je niet eens weet waar je staat.

Ik kijk achterom en zie veel leuke haltes die ik in de afgelopen twee jaar heb aangedaan. Ik merk dat ik naar beneden kijk dus de reis achter me ligt een niveau lager dan waar ik me nu begeef. Ik ben omhooggeklommen en ik ben blijkbaar gegroeid. Toch zie ik vandaag geen glans in al die kleine succesjes. Het verleden is niet wat mijn toekomst maakt.

Er is nog maar een plek waar ik kan kijken: de plek waar ik nu ben. Ik moet in mezelf kijken, want de antwoorden zitten altijd in jezelf verstopt, het moet er gewoon uitkomen. Soms kost dat tijd. En pijn, maar ik moet mezelf de vragen stellen die mij uit de impasse kunnen helpen. Wat wil ik? Wat kan ik? Wat blokkeert me? Wat mankeert me? Ontbeer ik het talent? De wilskracht? De fantasie?

U hoopt nu misschien op een antwoord, liefst kant en klaar, maar dat heb ik niet. Daarom zit ik hier al een week suf voor me uit te staren. Ik ben niet verdrietig of aangeslagen, maar gewoon leeg. Ik heb even geen doel voor ogen.

Gelukkig is er altijd genoeg te doen. Ik recenseer boeken en lees hiervoor veel geweldige en minder geweldige (soms nog iets mindere) boeken. Vandaag lees ik weer eens een pareltje en weet het: mijn schrijven haalt dit niveau (nog) niet. Dus als ik verder wil klimmen zal ik me moeten herpakken en doorgaan.

Ik vervolg mijn reis, met een goed voornemen: ik doe het met minder woorden. Gewoon compacter schrijven en veel heel veel kilometers maken. En al die vragen en die dichte mist? Ik weet het nog niet, zegt u het maar.

Ps. de foto is vandaag geheel willekeurig maar ik word er altijd vrolijk van.

12c reacties

  1. Jij hebt al zulke enorme stappen gemaakt dat het niet zo gek is dat je af en toe even leeg bent. Hoort toch bij het proces van groeien en rijpen?
    Ik wou dat ik half zo goed was als jij. 😉

  2. Wat zeker is, Nienke: het ontbreekt je niet aan talent, noch aan fantasie en al zeker niet aan doorzettingsvermogen. Dat is geen hypothese, dat is wat ik zie. Zoals je zelf schrijft, kom je -en door het schrijven zelf- op een nieuwe laag. Dit gaat gepaard met een leegte. Zelf zit ik daar nu al ruim drie jaar rond te waren. Maar dat is niet het lastige, het lastige is het oordeel dat we erover hebben ‘Dat kan toch niet zijn!’, of de verwachting ‘Komt er nog wat, ooit?’. Het is moeilijk om de leegte te laten zijn. Vergelijk het met de natuur: ik wil hier en nu een roos! Wel, dat zal niet gaan hè: de voedingsbodem moet klaargemaakt worden, het juiste klimaat moet zich aandienen, dan moet er nog een zaadje zijn dat wil kiemen, groeien, en dan heb je nog steeds geen roos. Laat staan dat je weet welke kleur of vorm ze zal hebben.
    En toch heb ik vertrouwen dat de rozen zullen bloeien.
    Om maar te zeggen Nienke: welkom in mijn rozentuin. 😉
    Hoe langer het wachten, hoe groter de beloning.

  3. Hoe herkenbaar vertel je weer., Nienke. Bij mij heeft dat gevoel van helemaal leeg zijn zeker een jaar geduurd. In die periode schreef ik bijna niet en als er geen uitgeefcontract voorbij was bijgekomen, had ik misschien het bijltje er wel bij neergegooid. Maar eindelijk is het weer terug. Dat heerlijke gevoel als er weer iets borrelt. Als er een verhaal ontstaat dat er gewoon uit moet.
    Ik geloof trouwens niet dat kilometers maken de oplossing is. Eerder even een stapje terug doen. Want een schrijfster ben je en blijf je, Nienke, ook als je dat even niet doet. Glimmen zal je! Xx

  4. Schrijverblok hoort erbij. 🙂 Het betekent dat je bewust begint te worden wat er beter kan. Stap voor mij was vertrouwen krijgen in wat ik schrijf, de kriticus los te koppelen van dat proces (want de critcaster is niet de schrijver) en in het redactieproces daarna –met het vertrouwen in het geschrevene– keihard dingen mooier en beter te maken (waar je het verschil maakt tussen “meh, OK” en “dit gaat er op lijken!”).

  5. Kijk lekker naar je foto en word er vrolijk van (hij is echt feelgood!). Een mens heeft af en toe een pas op de plaats nodig. Groei gaat meestal niet in stapjes, maar in onduidelijke sprongen. Ga even dingen doen die je blij maken en dan komt die schrijfdrang er vanzelf weer. Schrijven kun je in ieder geval. Dat blijkt maar weer uit je blog.
    En ja, ik herken je gevoel, hoewel ik nog niet zoveel schrijfervaring heb als jij, begrijp ik ook niet waarom ik een week naar een simpel gedicht heb zitten staren. Ik had een idee, een gevoel en wist ineens niet meer hoe je het ene woord aan het andere plakt.

  6. Wat mij helpt is naast alles wat hier al gezegd is, iets nieuws uitproberen zoals een gedicht of een techniek. Dan kreun en steun ik weleens als ik begin, maar het levert vaak weer resultaat op. Of ik blader in het huis-aan-huis blaadje dat ik gewoonlijk snel weggooi en kom één zin tegen waar ik op voortborduren kan. Overal is inspiratie. Toch heb ik ook weleens de tijd nodig om op adem te komen. Even niets meer met schrijven, maar leven. Stilstaan is soms een opluchting. Even stoppen met de schrijfdrang. Tot mezelf komen. Loslaten.
    Wat Natalie Goldberg ook schrijft en waar ik het mee eens ben, is ook voor je hart schrijven. Af en toe schrijf ik alleen voor mezelf. Dan blijkt dat ik bepaalde thema’s aan het verwerken ben. Emoties verwerkt iedereen langzamer dan denkwerk. Uit die thema’s die ik opruim door te schrijven komen weer inzichten, die ik kan verwerken in wat ik schrijf. In ieder geval blijven ze dan niet tussen mij en een verhaal in hangen. Als ik het gevoel heb echt leeg te zijn, zit er vaak iets achter.

Laat een reactie achter bij blogdame Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *