Als het vuur niet wil branden

Onderzoek doen voor een nieuw verhaal is misschien wel het leukste onderdeel aan schrijven. En dan bedoel ik niet de research opdracht die ik ooit kreeg bij een digitale schrijfcursus van een zeer gerenommeerd schrijverscollectief.

Van de cursusleidster moest ik naar buiten gaan om de schoonheid van de natuur te ontdekken. Fantasy-verhalen lagen, volgens haar, verscholen in de alledaagse dingen. Ik zal het nooit vergeten. Het was de avond van de kerstboomverbranding en als ik kans wilde maken om heksen, draken of mijn eigen Stympha’s te ontmoeten, dan was het wel tijdens deze jaarlijkse rituele demonenverdrijving. Misschien vindt u het een beetje dom dat ik werkelijk dacht dat ik op deze manier tot mijn bestseller zou komen, maar ik had met mijn blonde hoofd 99 euro voor deze cursus betaald dus ik wilde het graag geloven. Daar stond ik: boven op een berg te genieten van de oplaaiende vlammen, wachtend tot het vuur mij met zijn hitte zou grijpen om mij te bezwangeren met een verhaal. Een lichte tinteling stroomde door mijn lichaam en ik wachtte vol ongeduld op het avontuur. Helaas, op een enkel vonkje na, gebeurde er helemaal niets. Geen duistere macht heeft mij die nacht gegrepen. Wel de buurman. Ik draaide me om en daar stond hij, met een heerlijke grijns om zijn volle lippen.

Was u even afgeleid? Dit is geen chicklit verhaal maar een serieuze queeste en al is mijn buurman erg aardig, zó leuk is hij niet ook weer niet. De buurman gaf me een glühwein en ik wenste hem, zijn tweede vrouw en hun ongeboren baby een gelukkig nieuw jaar. Vrouw nummer twee hoefde geen wijn vanwege…, nou ja, u snapt het verder wel. Enfin, mijn verhaal:

Die hele cursus bleek een bij elkaar geraapt zooitje. Lappen met gekopieerde teksten van stukken uit bestsellers van weleer samen met uitgekauwde theorieën vulden de eindeloze bestanden, die zo taai waren dat zelfs deze historica er niet doorheen kwam. En dat wil wat zeggen want ik heb stoffige kost praktisch uitgevonden. Die cursus heb ik nooit afgemaakt. Na het vuur, duizend verplichte kattenbelletjes aan mezelf schrijven en drie eindeloze enquêtes invullen om mezelf beter te leren kennen, was me een ding duidelijk geworden. Ik was opgelicht.

En zoals zo vaak, als je het even niet ziet zitten en je maakt een heerlijke wandeling door de natuur, zie je alles helder voor de geest. En zo was het ook bij mij. Ik wist hoe ik mijn weg moest vervolgen. Het was Asterix, hij zou al mijn problemen oplossen.

Tot morgen.