Als je de regenboog wilt zien…

IMG_2005

Als je de regenboog wilt zien, moet je de regen voor lief nemen. Dat is een wijsheid die iedere schrijver kent. En mijn God, wat plenst het vaak in Nederland…

De dag dat ik begon te schrijven dacht ik: dat doe ik wel even. Erger nog, ik dacht dat er een rode loper voor me uitgelegd zou worden en dat de Hella-Haase-status van “lands beste schrijfster” als een estafettestokje aan mij zou worden doorgegeven.

Daar zat geen arrogantie bij, gewoon een heilig vertrouwen in mijn eigen kunnen.

Helaas was dit nergens op gebaseerd. Niet op mijn kwaliteiten en al helemaal niet op de vastgeroeste markt die niet echt open staat voor nieuwkomers. Collega-amateur-schrijvers keken me vriendelijk via hun toetsenbord aan en verzekerden me dat vlieguren maken de enige weg vormt naar succes. En met mijn doel voor ogen (het schrijven van een droomdebuut -liefst 3) maakte ik zoveel vlieguren dat ik met de airmiles die ik hierdoor heb verdiend levenslang gratis kan vliegen.

Ik schreef een jaar lang korte verhalen in alle denkbare genres: fantasy, science fiction, historische fictie, kinderverhalen, crime, horror, click-it en zelfs pikante verhalen. Ik waagde me zelfs aan het dichten van frummelgedichten, schrijven van columns en het zware literaire spul.

Ik raakte verslaafd aan het meedoen van wedstrijden. Ik leefde van deadline naar uitreiking. Ik verzamelde stemmen (tot vervelens toe) en postte alles op Facebook, Twitter en LinkdIn. Ik maakte een ieder deelgenoot van mijn lijdensweg.

Steeds opnieuw schreef ik een ander verhaal. En iedere keer werd ik een betere versie van mezelf. En toch, na die eerste publicatie van Piet pakt zijn biezen werd het stil.

Doodstil. Ik kuste mijn Moloch.

Niemand wilde mijn verhalen plaatsen terwijl ik toch de nieuwe Hella Haase was. Hadden uitgevers die mail niet ontvangen?

Was er ergens een kink in de kabel ontstaan?

En als zo vaak: als het leven je een klap in je smoel geeft kun je opgeven of doorgaan. De keuze ligt altijd in jezelf. En ik ging door. Mijn spel was nog niet gespeeld. Ik had tenslotte nog niet gewonnen. Waarom heb ik dat estafettestokje nooit gekregen?

Het antwoord is heel simpel.

Ik ben haar niet. Al zou ik de rest van mijn leven schrijven: ik ben Nienke en niet Hella. En met die wetenschap las ik Haase’s Heeren van de Thee nog eens. Wat een pracht. Wat een verhaal. Wat een geweldig plot en intelligente ontwikkeling van de karakters!

Ik moest me herpakken: mijn eigen koers varen en niet hopen dat ik iemand zou worden.

En toen ik mijn eigen toon had gevonden, volgden de publicaties.

 

 

 

 

6c reacties

Laat een reactie achter bij Alex Hoogendoorn Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *