Soms zit het mee en soms zit het tegen. Soms ligt dat gevoel binnen jezelf en soms zijn er daadwerkelijke hobbels op de weg. Je verhaal wordt afgewezen of het gaat gewoonweg niet zo snel als je had gehoopt.
Ik heb al eerder verteld hoe ik dit voor mezelf opvang. Ik gooi vishengels uit: sommige ver weg en de meeste redelijk dichtbij. Dus ik stuur verhaaltjes in naar wedstrijden of uitgevers waarbij ik een redelijke kans maak. Dat continueert mijn schrijfproces en mijn succeservaring. Andere hengels gooi ik verder weg, gewoon om te zien of het me lukt. Als aan die hengels een vis hangt, dan ben ik de hele dag blij. En dan heb je nog de droomhengels… Op deze manier heb ik altijd een vangnet: er drijft ten slotte altijd nog wel ergens een dobber.
Boek10 was een droomhengel waar onverwachts een vis aan hing, een hele dikke. Andere dobbers liggen nog stil in het water en ik laat ze daar, ik wil gewoon wat te dromen hebben. Ook als Boek10 het niet was geworden, was de wereld niet vergaan. Ik kom er wel, is het niet rechtsom danwel linksom. Ik denk altijd maar zo: er leidt maar een weg naar mijn hart maar ontelbare wegen leiden naar Rome. Loopt de ene dood, dan neem ik gewoon de volgende afslag.
Maar soms zinkt er een dobber. Bijvoorbeeld die keer dat die uitgever failliet ging terwijl hij nog 6 verhalen van me zou uitgeven of, acht weet ik veel: nooit teveel achteruit kijken naar de dingen die het niet zijn geworden. Op het moment zelf is het vervelend, de dag daarop ben je harder en dan moet je weer verder en ben je gegroeid, gehard. Simpel. Er zitten doornen aan de rozen: deal with it.
Toch zijn er van die momenten dat je even een zetje kunt gebruiken en dan is er altijd een vriend in de buurt om je een schop onder je kont te geven en die roept: doorgaan! Dat ben jezelf. Ik heb voor dat soort momenten een boek aangelegd. Hierin staan al mijn successen. Het zijn mijn cadeautjes aan mezelf. Zowel grote als kleine. Hierin staan jullie aardige opmerkingen, foto’s dat ik jullie heb ontmoet en plaatjes van al mijn publicaties. Het is mijn feestboek. Ik heb er al een volgeplakt en kijk er vaak in. Niet dat ik vaak down ben, maar het is mijn dagboek geworden en mijn meest dierbare reisgenoot.
Leg ook zo’n boek aan, je zult zien dat het werkt. Ik heb de tip van Linda. Zij heeft al heel veel boeken vol.
Mooi! Inderdaad, schouders naar achteren en kin omhoog. Klim hoger als de berg groter wordt of vindt een weg eromheen. Altijd vooruit 😉 Mooi verwoord, Nienke. En wat een geweldig idee zo’n boek
Geweldige beeldspraak van die dobbers. Kijk, zo kun je het dus ook beleven. Mooi!