Mijn eerste boek “Tjalf en moordende Stympha’s op Mars” werd geen bestseller. Sterker nog, niemand heeft het ooit gelezen. Op een persoon na: een auteursbegeleider die vanaf 100 euro naar je schrijfsels kijkt. Het was nog niet goed, was haar (terechte) oordeel. Er waren wel lichtpuntjes vanwaaruit ik kon gaan opbouwen. ‘Kijk eens op Schrijven Online,’ was een van haar vele tips, die ik trouw heb opgevolgd.
Door haar kwam ik erachter dat mijn personages niet bewogen: ze hadden geen ziel en daardoor geen verhaal. Een collega-amateur-schrijver raadde me aan om korte verhalen te schrijven en door oefening leven te blazen in mijn karakters. ‘Je rent tenslotte ook niet in een keer de marathon. Lopen begint bij het eerste stapje,’ zei hij.
Ik deed mee aan alle kinderschrijfwedstrijden die ik kon vinden. Niet dat ik jokte over mijn leeftijd, maar ik schreef stukjes voor kinderen. Daarin school een niet gering probleem: ik schrijf over Stympha’s – moordzuchtige mythologische vogels – die het liefst kinderen opeten en minder geschikt zijn als verhaaltje-voor-het-slapen-gaan.
Mijn eerste wedstrijdverhaal was voor het droomboek van de koning (2013). Duizenden verhalen werden ingestuurd en mijn verhaal stond (dankzij alle lieve stemmers) wekenlang op nummer 1. Ik haalde de kranten en de radio belde. Er kwam zelfs een paginagroot artikel over mij in de Gelderlander.
Even dacht ik dat mijn verhaal over de snottebel van Koning Alex en zijn manmoedige volk mij eeuwige roem zou verschaffen. Helaas, zo loopt dit sprookje niet af. Het verhaal haalde zelfs het boek niet. Ze wilden helemaal geen proza en al helemaal geen fabel over kinderen die aangevallen werden door dodelijke stront. De eerste teleurstelling was geboren.
Mijn reis was begonnen, ik proefde succes en zag het in rook opgaan.
Ps. De tekening is van Gidion van de Swaluw. Het verhaal over Koning Alex zou opgenomen worden in een pocket die ter ere van de 200 jarige vriendschapsbanden tussen de stad Gent en ons kikkerland uitgegeven zou worden. Die uitgever is blijkbaar bedolven onder Stympha-pijlen want de pocket is er nooit gekomen…
Inderdaad, ik stemde en hoopte dat je winnen zou, maar ineens, vlak voor het einde streefde iemand voorbij en daarna hoorde ik dat meer mensen die eerst in de bundel zouden komen ineens een mail kregen dat helaas anders besloten was… Het gaf een onwerkelijk gevoel dat juist de meer markante verhalen ten koste van de algemene feelgood verhalen niet gepubliceerd werden. Alsof onze koning geen bijzondere verhalen leest. Dat geloof ik niet.
Het is al een tijdje geleden, maar ik kan me de verbazing nog goed herinneren…