Het solide raamwerk

Voordat een schrijver begint aan zijn meesterwerk heeft hij al veel werk verricht. Het onderwerp waarover hij wil schrijven heeft hij goed onderzocht en de feiten die hij wil gebruiken netjes uitgewerkt. De verhaallijn is in grote lijnen uitgezet en onderverdeeld in sub-verhaallijnen. De ontwikkeling van de personages wordt per hoofdstuk ingevoegd: op deze manier worden de karakters consistenter en maken ze een geloofwaardige ontwikkeling door. De rode draad is zorgvuldig uitgestippeld en de momenten waar de hoofdpersoon ageert (oftewel “agency heeft”, oftewel het verhaal voortstuwt met zijn handelen) worden op cruciale punten ingepast. Wat ook altijd mooi is om een beetje “forecasting” aan het geheel toe te voegen. Dit zijn kleine of grote hints van wat de lezer kan verwachten. Op deze manier heeft de lezer houvast en kan beter meeleven met wat gaat komen.

Als het gehele raamwerk klopt, is de fundering solide en kan niet in elkaar storten als een kaartenhuis. (De aandachtige lezer weet nu dat dit verhaal wel eens een kaartenhuisachtig staartje zou kunnen hebben) Een ander voordeel van een solide basis is dat de schrijver de hoofdpersoon meer ellende durft te laten ondergaan, omdat hij ziet dat het op het einde beter gaat. Dit klinkt misschien absurd maar de meeste auteurs zijn veel te zuinig op hun personages waardoor het verhaal uiteindelijk te vlak wordt. Door het raamwerk kan de hoofdpersoon begeleid door de auteur door het diepste dal gaan.

Maakt iedere schrijver een raamwerk? Nee, natuurlijk niet. U kijkt hier naar een blauwdruk van mijn werkwijze. Ik weet van sommige auteurs dat ze geheel uit de losse pols werken. Ze hebben een idee in hun hoofd dat een vaag begin en eind heeft. Dat idee schrijven ze eerst uit en dan verzinnen ze al schrijvend hun middenstuk. Ze weten op deze manier dus wel waar ze naar toe werken en kunnen hierdoor geen fouten maken. Ze zijn – met de methode van eerst het einde schrijven – in goed gezelschap. JK Rowling had het Potter-einde al een tijd uitgewerkt voordat ze begon aan het laatste deel.

Maar van haar is ook bekend dat ze hele wanden vol met prikborden had waarop ze haar aantekeningen maakte. Iedere ontwikkeling van ieder persoon in ieder hoofdstuk werd op een bord geplakt. Het is jammer dat mijn lieve huisgenoten dit geen fijne werkwijze vinden…

Maar nu snel terug naar mijn verhaal. Net als bij een gewoon werkstuk vergt de voorbereiding 1/3 van het hele schrijfproces. Als u de volgende keer denkt: wat knap dat iemand kan schrijven! Dan weet u nu dat schrijven niets meer is dan het uitwerken van wat notities.

Waarom gaat het dan toch nog fout? Bij mij gaat het fout omdat ik zoveel meer wil. Als ik tijdens mijn voorwerk een raamwerk maak, denk ik aan een efficiënte werkwijze voor een helder verhaal waar het avontuur centraal staat. Gaandeweg verzin ik een veel spannendere verhaallijn en raakt verstrikt in mijn eigen verhaal. De personages wachten, wachten en wachten tevergeefs op het einde van mijn verhaal. Het is toch best jammer dat ik met al die hersens niet iets beter nadenk voordat ik weer eens de mist in ga.

Ps. afbeelding gezien op FB. Ik wilde ze in vrede laten rusten, maar helaas.