Voor wie geregeld op Facebook en Twitter zit, is het geen onbekend fenomeen: like&win: U deelt en (n)iemand wint. In de boekenwereld is het niet anders. Uitgevers, schrijvers en boekensites bieden hun leesvoer gratis aan door middel van een gezellige like&deel-actie.
Het liken, delen, retweeten en hartjes vergaren, is ook doorgedrongen in de wereld van de wannabe schrijvers. U kunt op diverse commerciële sites uw verhaaltje plaatsen en hierbij een prijs vergaren als u de meeste likes verzamelt. Het is in principe een win/win situatie:
-De beginnend auteur publiceert een kort verhaal en krijgt een groter leespubliek dan hij ooit had durven dromen.
-De site is blij omdat de aankomende bestsellerauteurs hun vrienden meenemen naar hun pagina of webwinkel. U en uw vrienden kunnen rekenen op een warm welkom – in de hoop dat u allemaal ooit klant bij hen wordt.
-En de reclamemakers zijn ook blij, maar die zijn altijd blij. Nu zijn ze gewoon nog een beetje blijer.
Om mijn nieuwe blog een mega-boost te geven, heb ik in de afgelopen vrijdageditie van de Metro een stukje in de lezerscolumn geplaatst. Het is u wellicht niet ontgaan, ik heb nogal aan de weg lopen timmeren. Ik schreef over mijn dikke tokes en u stemde massaal op mijn fraaie vormen. Dank daarvoor. Nu weet heel Nederland van mijn beschamende uitdijingen.
Moeten we dit fenomeen eigenlijk wel willen? En dan bedoel ik niet mijn chocoladeconsumptie, maar mijn like-smeekbedes op uw tijdlijn? Moeten we het willen dat we liken om gelezen te worden en lezen om te liken?
Ik kan u zeggen: ik heb gisteren schik gehad. Ik heb velen van u eindelijk weer even gesproken en we hebben onze banden daarmee aangehaald. Ik like u en u liket mij. Daarmee showen we anno 2016 dat we virtueel van elkaar houden. Met liken laten we zien dat we om elkaar geven. Ik heb u digitaal bemind. U bent weer op de hoogte van mijn bezigheden en hebt daarbij om mijn dikke achterste gelachen en ik heb u hartelijk bedankt dat u mijn vormen waardeert en mijn literaire uitingen daaromtrent.
Kortom: Het liken brengt ons dichter bij elkaar.
Ik ben er wel weer even klaar mee. Ik heb weer genoeg van u gehouden. Maar als u mij opzoekt zodat ik van u mag houden, dan staat mijn like-knop altijd voor u klaar.
Of ik gewonnen heb? Geen idee. Zulke wedstrijden duren altijd een eeuwigheid zodat de langzame liefhebber ook op tijd kan komen. Tja, wat moet ik daar nog aan toevoegen?
Ik like u.
Voor de late stemmer: http://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/nienkea/actueel/2016/02/zitten-is-het-nieuwe-roken-0
(foto’s zijn van mijn jongste)
Alweer een fijn stukje, Nienke