De reis naar mijn droomdebuut kent reeds vele tussenhaltes. Mooie momenten van opperste vreugde alsmede bittere pillen markeren mijn “yellow brick road”. Wellicht eindig ik in een modderpoel van vergetelheid, wie zal het zeggen. Ga ik de eindstreep halen?
Geen idee en daarom geniet ik van de reis met al haar tussenstations.
Vandaag deel ik met u een geluksmomentje.
En daar was ie dan: in de zomer van 2013, lag de eerste bundel met daarin een verhaal van mijn hand, op de deurmat. De trots die door mijn aderen stroomde, staat nog altijd hoog genoteerd op mijn lijstje van mooiste levensmomenten. Gelukkig volgden vele publicaties, veel mooiere dan deze. Toch heb ik juist dit moment in gedachten ingelijst. Die eerste keer, vergeet je nooit meer.
Zo gaaf.
Ik denk dat ik wel een uur met dat boekje in mijn handen heb gezeten. Gewoon lekker genieten. Mijn meesterwerk, mijn debuut.
Nou ja,
zo geweldig was het nu ook weer niet, maar zo voelde het wel op dat moment. Dat zalige moment.
Er is veel op het boekje aan te merken: de cover is niet echt spectaculair, er staat een typefout in mijn verhaal en de lay-out is op z’n zachts gezegd nogal rommelig. Ergens weggemoffeld staat mijn verhaal over Piet.
Piet pakt zijn biezen is het verhaal over een gewone, nogal saaie man die zijn leven helemaal zat is. Piet pakt daarom zijn biezen. Hij wil weg van zijn vrouw, weg van zijn dooie schoonmoeder en vooral weg van het verdriet om zijn verongelukte zoon. Piet gaat op zoek naar het verhaal van zijn vader, die in 1947-48 in Indonesië diende. Wat hij vindt is ongelofelijk.
Alles aan dat verhaal is chaotisch en warrig. Teveel van alles. Teveel emoties, teveel geschiedenis, teveel verhaallijnen en toch…
Toch is Piet pakt zijn biezen mijn mini-debuut dat ik koester. Op het moment dat ik Zomertijd 4 in mijn handen hield, dacht ik oprecht dat de reis naar mijn droomdebuut een hele korte zou worden.
Helaas,
Niets is zo mooi als het lijkt.
Ps. Doe geen moeite om dit boekje te bestellen. Ze zijn volgens mij allang failliet.
