Ik ben verslaafd. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat dit geen understatement is. Dit keer bedoel ik niet mijn suikerverslaving maar mijn addictie aan social media. Ik surf werkelijk de godganse dag het internet over.
Social media is mijn netwerk en vormt mijn contact met de buitenwereld. De hele dag zit ik achter de computer en als ik even de tijd heb, gluur ik hoe het met uw opgroeiende kroost, vertederende huisdieren en smakelijke avondeten is gesteld. Ik moet het weten en voel me met u verbonden. Ik hou van uw kinderen, ben in gedachten bij u als u de hond uitlaat en ik prik ’s avonds gezellig virtueel een vorkje met u mee.
Schrijven is een solitair bestaan en u vormt mijn spiegel, mijn reflectie van de werkelijkheid. Als u mij leest, heb ik een reden om mijn reis te vervolgen. Ik blog, vlog, link, Twitter en ik Facebook me gek. Ik ben overal en ik ben er altijd. 24/7.
Mijn excuus hiervoor is dat ik internet nodig heb voor mijn publicaties. Door social media ben ik met de meesten van u in contact gekomen. U leest, bekritiseert en corrigeert mijn stukjes en verruimt mijn blikveld. Naast dat wij heel veel plezier hebben samen, helpt u mij – draagt u mij zelfs als de weg te zwaar is en ik het alleen niet red. Ik steun op u en help u op mijn beurt waar ik kan.
Ik durf te beweren dat meer dan de helft van mijn publicaties aan social media en dus aan u te danken is. Waarvan akte.
Maar kan het ook zonder? Natuurlijk. Heel vaak wordt een schrijfwedstrijd gewonnen door iemand die met mijn Sherlock-google-machine onvindbaar is. Ze hebben vaak niet eens een account op Facebook of een zustersite. Dat zijn van die woordkunstenaars die dag in dag uit schrijvend, schrappend en zichzelf verbeterend achter hun scherm zitten. Zij toveren vanuit hun brein de mooiste woorden die toverachtige zinnen vormen en daarmee winnende verhalen maken. Vaak zijn het ook nog eens van die Vlamingen die met hun lijzige zangtonen als Griekse mythologische sirenes je brein betoveren. Daar kan ik niet tegenop zelfs niet met mijn vijfduizend volgers of honderden Facebookvrienden.
Zo, die frustratie is eruit.
Natuurlijk word je geen bestsellerauteur door Facebook of Twitter, maar u maakt mijn reis tot een van de aangenaamste ondernemingen die ik ooit heb ondernomen. Op deze manier is niet de uiteindelijke bestemming maar de tocht zelf de prijs. En ik dank u hiervoor, vooral mijn Vlaamse vrienden…
Ps. Op mijn grafsteen komt ooit te staan:
Wat wordt het Heer?
Voegt u me toe of ben ik voor immer offline?
Endorse mij om wie ik werk’lijk was.
Retweet in vrede @Nienkea