Zing op de vrijdag een lied voor de Heer

U mag alles van me weten behalve datgene wat me kwetsbaar maakt. En dan valt er toch wel heel veel af. Normaal schrijf ik fictieverhalen en dan leg je je eigen ziel niet bloot maar verweef je persoonlijke ervaringen met verzonnen hersenspinsels. Zo creëer je je eigen signatuur terwijl je zelf buiten schot blijft.

Zo schrijf ik bijvoorbeeld veelvuldig over mijn zwartekousenkerk verleden. Voor iemand die echt met de bijbel is opgevoed, zal mijn keurslijf als een sexy lingeriesetje aanvoelen met meer vrijheden dan de jeugd van tegenwoordig heeft.

Ik overdrijf, dat geef ik toe.

Waarom? Omdat de waarheid nogal saai is. Urenlang bijbelonderricht tijdens de kerkdiensten op zondagochtend, godsdienstlessen op school en catechisatielessen in de avonduren hebben me in mijn kindertijd geleerd om met mijn ogen open te slapen.Ik ben er wel maar toch ook weer niet. Zodra ik – dertig jaar later – in een zaal zit waar een saai verhaal wordt verteld, kan ik me nog steeds moeiteloos in die modus wringen. Ik kan een uur slapen zonder mijn ogen te sluiten. Dat is twee protestantse preken achterelkaar! Dat waren uren van opperste leegheid. Ik voelde God niet naar binnendringen. Hij heeft nooit kleur gebracht in mijn grijze bestaan. Moet ik die kleurloosheid voor u uittekenen? Oké één verhaaltje dan:

Ooit had ik mijn zinnen gezet op het kinderkoor. Protestanten zingen graag, dat hoort bij de basis van hun bestaan. Luther zelf heeft ooit gezegd dat hij liever zijn verstand zou verliezen dan zijn vermogen om te zingen en God met zuivere klanken te danken voor zijn prachtige schepping. En dat wilde ik ook! In mijn jeugdig enthousiasme heb ik 95 liedjes aan de deur genageld voor mijn auditie om bij het felbegeerde kinderkoor te komen. Zelfs mijn moeder kon zoveel godsvrucht niet waarderen en ik kreeg een vijg om mijn oren voor ieder gat dat ik in de deur geslagen had. De dominee was gelukkig wel ingenomen met een vers zieltje en ik werd met open armen in het kinderkoor verwelkomd. Tot ik mijn mond opendeed. Mijn tekstvastheid kon niemand een snars schelen. Zelfs de dominee wilde niet dat ik Gods schepping eerde en de mussen vielen die dag van het dak. Midden in de winter…

Ik zing vals, erg vals.

Nu zingen voor de Heer geen optie bleek, leerde ik nog meer teksten uit mijn hoofd. Ik wilde een weg zoeken om dichterbij Hem te komen. Wat heeft een kind aan al die teksten, hoor ik u denken. Nou luister: Op het eerste gezicht natuurlijk helemaal niks maar op de universiteit haalde ik voor vertalen van bijbelteksten steevast een tien. Het maakte mij niet uit of het in het Grieks of Latijn geschreven was. Ik dreunde ze zo op. De docente legde de Statenvertaling ernaast en glimlachte. Zoveel godsvrucht had zij zelden gezien. Op een dag moesten we de geloofsbelijdenis vertalen. En nu moet u weten dat Protestanten dan gaan staan en de lofzang zingend ten gehore brengen. Ik playbackte – na mijn belabberde auditie – om Gods dag niet te veel te verstoren. Maar voor dit tentamen wilde ik goed scoren en moest mijn uiterste best doen om te blijven zitten. Ik barste bijna uit mijn geloofsvoegen en neuriede het lied. De Katholieke medestudenten keken mij niet-begrijpend aan maar overal in de collegezaal hoorde ik zacht geneurie opdoemen. Ik had mijn gelijken gevonden. Er werden veel tienen gehaald die dag. Na het tentamen werd ik van alle protestantse kanten hartelijk bedankt en ik begon van pure levensvreugde te zingen. Uit volle borst.

En ik was weer alleen. Voor de zoveelste keer in mijn leven.

Niet alles wat u hierboven hebt gelezen is waar. Mijn moeder heeft me nog nooit een oorvijg verkocht, niet 1 laat staan 95. Ze is een heel lief mens van bijna 90. Ik leed aan godswaanzin, dat is waar en ik zing vals, heel erg vals. De rest van dit verhaal is opgevuld met jus.

En wat ik daarmee bedoel, vertel ik u morgen.

Amen.

Zo ziet Schwantz mij, ik lijk wel een soort geuzenvrouw.